Arkadaşlar iyidir, bok iyidir.

   Nazara çoğunuz inanıyorsunuzdur heralde. Ben de inanıyordum. Yani olabilir, neden olmasın tabi ki, zaten arkadaşım bluzumu beğenmişti üstüne sıcak çikolata dökülmüştü, iki kere de akik yüzüğüm çat diye kırılmıştı falan... Böyle sanıyordum ben. Ama değilmiş, çok çok ötesiymiş. Öyle kötü bir enerjisi varmış ki, en sevdiğinizle aranıza duvar örüyormuş, psikolojik olarak kendinizi bok gibi hissettiriyormuş ve düşüncelerinizi kontrol edemeyeceğiniz duruma getiriyormuş. 


   Biliyorum, Nora kötü olsun bok gibi olsun diye düşünmek değil, sadece içten içe kıskanmak yüzünden oluyor bunlar. Ama neden ? Yakın arkadaşlık böyle olmamalı. Dostlukta kıskançlık olmamalı. Ben, benim adıma sevineceğini bildiğim bir dostuma mutluluğumu içimden geldiği gibi anlatabilmeliyim. Lan ya nazar değdirirse diye düşünmemeliyim. Çünkü bilmeliyim karşımdaki öyle saf bir şekilde seviyor ki beni kıskanmaz.

   Çok nadir de olsa gerçekten böyle arkadaşlarım var sanmıştım. Biri yukarıda yazan şeylerin konusunu oluşturuyor, diğerini de şimdi anlatacağım. Lise 1 den beri en iyi arkadaşımdı. Birbirimizin burnu aksa silerdik o dereceydi. Onun sevgilisi başka bir ülkede yaşadığından çok özlerdi, ne zaman üstesinden gelemeyeceğini düşündüğü bir durum olsa beni arardı. Ben habire aralarını düzeltirdim. Sevgilisi ne zaman Türkiye'ye gelecek olsa arkadaşımla alışveriş yapardık. Tatile gidecekleri yeri bile ben ayarlardım. Her şeyi konuşurduk, çok eğlenirdik. Sınıfımızdaki diğer kızlar saçmaladılar, içtiler, sıçtılar... Ama biz hep asildik. Hiç dalga konusu olmadık, hep mantıklıydık, uzaktan bakıp gülerdik saçmalıklara.


   Lise bitti. Her zamanki gibi asla ayrılmayacağız diye sözler verildi. İlk zamanlar görüşüyorduk, çok özlüyorduk birbirimizi. Bir şey olduğunda direk birbirimizi arardık. Ben üniversitede ince eleyip sık dokuyarak, uzun süre sonunda gerçekten anlaşabileceğim insanlarla arkadaşlık kurdum. Ama o çok daha kısa zamanda çok daha fazla kişiyle arkadaşlık kurdu. Beni daha az aramaya başladı. Bu arada benim pek arkadaşım olmadığını biliyordu. Bir gün aradım, ki hep ben arıyordum, arkadaşlarıylaymış. Sohbet edelim derken kızlar arkadan "off kapat ya gel hadi" falan dediler. O da "ayy kızlar çağırıyo bak sinirleniyolaar" dedi. Ben de şakayla karışık "oo iki günlük insanlar 6 senelik arkadaşının telefonunu kapattırıyo vay anasını" dedim. Ama ne kapris yaptım, ne yüzüne vurdum. Aradan zaman geçti. Sevgilisiyle kavga etti, yine beni aradı. Ben aralarını düzeltmeye çalışırken, sevgilisi bana o kadar ağır bir laf söyledi ki, öyle bir hakaret etti ki, daha tek kelime etmedim. Ve arkadaşım beni savunmayı bırakın, tek kelime etmedi. Sonrasında da bir özür bile dilemedi. Baya tartıştık, aradan zaman geçti, buluştuk. Neden böyle olduk diye konuşuyorduk.


Nora: Sevgilin yüzünden.
m..: Bence uzun süredir biriken şeylerdi.
N: Öyle tabi.
m:Ben aramızda bir kıskançlık olduğunu düşünüyorum.
N: Nasıl yani ? Sen beni kıskandın mı ? ( o kadar safım ki )
m: Hayır.
N: Ne ? Ben mi seni kıskandım yani ?
m: Evet.
N: Şaka mı ? Ne konuda? Nasıl yani?
m: Ya bir histi sadece. Örnek verecek bir olay yok.
N: Saçmalama bir şey olmuş ki öyle bir kanıya varmışsın.
m: Aslında şeyy, bence sen benim üniversitedeki arkadaşlarımı kıskandın, senin olmadı ya arkadaşın.
N: ( Hönkkk !!!! o.O ) Nasıl ya ? Sen ciddi misin ?
m: Yani öyle hissetmiştim, belki de yanlış anlamışımdır.
N: m, sende benim kıskanabileceğim hiçbir şey olamaz ki
m: (Hönkk ) hımm, ben yanlış anlamışım.
N: Evet kesinlikle çok yanlış anlamışsın.
m:...


   Hayatımda, aramızda kıskançlık olmayacağını düşündüğüm nadir insanlardan biriydi. O kadar şaşırdım ki size anlatamam. Bir arkadaşımı kaybettim o an. Kız kardeşim gibiydi. Onun hayatında kıskanabileceğim hiçbir şey olamayacağını söylediğimde suratının ifadesini gördüm ya , bütün hıncımı almış oldum. En iyi arkadaşlarımdan birini elimden aldığı için ona duyduğum kızgınlığı bir nebze köreltti.

   20 yaşımdayım, 19 yıllık bir iki dostum var. Onların dışında hayatımda arkadaş sıfatıyla kimseyi istemiyorum. Bu yüzden işte.