Bare arkadaşlık kolay olsaydı

   Hani bir his vardır. Küçükken okula giderken de hissederdim. Nasıl anlatsam, böyle evden uzak kalma hissi gibi. Olduğun ya da olacağını düşündüğün yerde yabancı hissetme hissi. Huzursuz, olmam gereken yer burası değil ya eve gitmek istiyorum gibi. Böyle kalbinde boşluk varmış gibi. Of ne bileyim.


   Bazen hissediyorum böyle. Ama bu bazen mekana bazen kişilere bağlı. İnsan en yakın hissettiği kişilerin yanında öyle hissetmez. Ama ben bütün arkadaşlarımın yanında öyle hissediyorum. Anlamıyorum neden tam olarak güvenebileceğim, bu kişi benim gerçekten dostum ve her zaman düşünür beni diyebileceğim kimse yok. Yani yanında gerçekten içimden geçen her şeyi söyleyebileceğim biri. 

   Hepsini öyle görmeye çalıştım. Hepsinin yanında çok doğal oldum. Yalan söylemedim. Lan birine bile acaba arkamdan bir şey söylemişler midir demeyecek kadar güvenemedim, ne kadar kötü bir his. Benim arkamdan bir şey söylemez, söyletmez de diyebileceğim bir arkadaşım olmasını isterdim. Benim yanımda benim sevdiklerim hakkında konuşurken dikkatli davranacak kadar iyi bir arkadaşım olsun isterdim. Sonra öyle bir kişi olsun ki, o kişi ve ben diğer arkadaşlarımızla bir araya geldiğimizde o kişi değişmesin isterdim. Hala hareketleri, tavırları, davranışları aynı olsun isterdim.


   Biri o kişi hakkında bir şey söylediğinde onu savunabilecek kadar ona inanayım, içimde şüphe olmasın. Ben elimden geleni yapıyorum. Erkek arkadaşı için beni satan mı dersiniz, erkek arkadaşının olmayan parasıyla hava atmaya çalışan mı, üst üste yalanlar söyleyen mi, arkamdan konuşan mı, kıskanan mı, başkalarıyla bir araya gelince bana farklı davranan mı, kırmamayı düşünmemeyi bırak kasıtlı olarak kıran mı dersiniz... Her bok var. Ve bu insanlar bir iki senelik insanlar değil. En kısası 6 senelik arkadaşım. Ama ne gerek var ben kimseye yapmadım böyle şeyler. 


   Belki sizin mükemmel bir arkadaşınız vardır. Bir şey demiyorum. Ama inanın ben bu kişileri hep mükemmel arkadaş sandım.