Her Sey Eskisi Gibi Tatlı Olsa Simdi De.

     
     Biz küçükken akşam kapı çaldığında kardeşimle hemen kapıya koşardık. Çünkü bilirdik kim geldi. Kimoo diye bağırıp babamın sesini duyunca açardık hemen. Babamın kollarına atlardık. Babam da hep eli dolu dolu poşetlerle gelirdi. Çikolatalar, cipsler... ne seviyorsak getirirdi. İlk Nesquik getirdiği zamanı hiç unutmam. Her akşam annem süt ısıtırdı ve ılık süt hiç sevmezdim. Sonra o mucize gerçekleşti ve sütü mükemmel hale getirdi. :D 
     Bir çekmecemiz vardı mutfakta kardeşimle. İçi hep babamın getirdikleriyle dolu olurdu. Çok özledim o zamanları. Bir teorim var. Küçükken nasıl olursa olsun, büyüdükçe aileler çocuklarına zarar verir. Ne kadar vermek istemeseler de. Normaldir tabi, onlar da insandır sonuçta. Zaten ailenin mükemmel olamayacağını, normal bir insan olduğunu ve çocuklarının üzülmesine sebep olabilecek şeyler yapabileceğini kabul edip, yaptıkları için aileyi affettiği an büyür insan. Ama ne olursa olsun yalnız kalınmamalıdır. Kardeşim olmasa nasıl baş ederdim bilmiyorum. Hep can yoldaşım oldu. Ailemizin yaptığı saçmalıklarla dalga geçebildik birlikte. Kavga da ettik, birbirimizin en yakın arkadaşı da olduk büyüdüğümüz zaman. 
     Hani küçüklüğümüzü pek hatırlamayız da kısa kısa anlar olur ya hafızamızda kalan, işte öyle anlar var. Babam işten geldiğinde annemle sarılıp öpüştükleri bir anı hiç unutmam, nasıl mutlu olmuştum onları öyle görünce. Babam sadece bir kere el kaldırdı benle kardeşime, o da ertesi gün okula gideceğimize rağmen uyumadığımız için bacağımıza birer tane vurmuştu, acımamıştı bile. En son da annemle babamın ayrılmaya karar verdiği geceyi hatırlıyorum. Babamı sabah uyandığımda gece annemle konuşurken oturduğu koltukta hiç kıpırdamadan hala oturuyor bulduğum sabahı bir de. Ben gittim sarıldım, o da bana sarıldı. Sonraki gün eşyalarını toplamıştı zaten.
     Allah tüm sevdiklerime uzun ömür versin. Ama keşke her şey eskisi gibi tatlı olsa şimdi de. Ama bu fazla ütopik.