Insan Ruhu, Kırılgan Bedeninin Yasamasına Muhtaç Olacak Kadar Çaresiz...

     Dedemin ölümünde bile tam olarak idrak edemediğim bir şeyler vardı. Birkaç gün önce ailemle otururken yengem:


    " O gün tavşanımız öldü, gömdük, iki gün sonra da babamın haberi geldi."


     İki ayrı canlı, ikisinin de bedenleri, mekanizmaları artık çalışmıyor, ve mekanizmaları çalışan insanlar onları toprağın altına koyuyorlar, bir daha görmemek üzere. Duyguları olan mekanizmalardan, robotlardan farksız görünüyoruz değil mi böyle bakınca. Hatta "gömme" kelimesi duyguları bile olmayan varlıklar gibi gösteriyor bizi. Mekanizmanın durmasına ölüm deniyor ve ölüm gerçekleşince o kişiyi aramızdan çıkarıyoruz, çünkü çıkarmasak da gözümüzün önünde çürüyecek. O kadar çok şey yaşıyoruz, aşk gibi bir duyguyu bile bedenlerimizde taşıyabiliyoruz, üzülüyoruz, ağlıyoruz, nefret ediyoruz... Aslında mekanizmanın durmasını, birden bunların hepsini kaybetmeyi ve gömülmeyi hak etmeyecek kadar çok şey yaşıyoruz bedenlerimizde. Dünyaya geldiğimiz andan beri yaşamayı öğrenmek ve en iyi şekilde yaşamak için elimizden geleni yapıyoruz, hepimizin farklı karakterleri var, bedenlerimizden ayrı ruhlarımız, kişiliklerimiz var... Ama sonra hiç bizim kontrolümüzde olmayan bir şekilde o kadar yaşanmışlığı barındıran ruhlarımız bedenlerimizden ayrılıyor. Durduramıyoruz bile. "Bare zaman harcadığım şeyleri gerçekleştireyim bekle" bile diyemiyoruz. 

      Çalıştığım yer çok tarihi bir bina. Oraya gittiğimde bazen düşünüyorum da, senelerdir kaç kişi çalışmıştır burada, kaç kişinin anıları vardır kim bilir... Ama o insanlar öldü. Biz de öleceğiz ve bizim yerimize gelenler de bizleri tanımayacak.


      Dedemin ölümü hepimizi çok üzdü, ama bir ay sonra normal hayatımıza dönmüştük. Bir ay sonra da çok üzülüyorduk, ama yaşıyorduk işte. Hayat durmuyor ki. Şimdi 10 ay geçti üstünden. Yine anıyoruz, özlüyoruz dedemi, anneannem hala ağlıyor anılarını hatırladıkça ama aynı zamanda da sürekli yeni şeyler yaşayıp kahkahalarla gülebiliyoruz. Dedemizin vücudu çalışmaktan vazgeçtiği için yıllardır bizimle çok şey paylaşan ruhu da bizi terk etmek zorunda kaldı. 


      İnsan ruhu, kırılgan bedeninin yaşamasına muhtaç olacak kadar çaresiz...

      Yıllardır bizimle onca şey paylaşan, güldüren, öğreten, ağlatan adam artık yok. 10 aydır yok. Biz şimdi onun yokluğuna alıştık ve kahkaha atabiliyoruz. Dedem bizim için çok değerliydi. Biz de şimdi birileri için çok değerliyiz. Sevgililerimiz, eşlerimiz, anne babalarımız, kardeşlerimiz, arkadaşlarımız... Biz de öleceğiz birilerinden önce. Bizim yokluğumuzda etrafımızdaki insanlar yaşamaya devam edecekler, bir süre sonra yeni şeyler yaşamaya, kahkaha atmaya başlayacaklar. Sevdiklerimiz atlatıp mutlu olmayı hak etmiyor mu ? Tabi ki ediyorlar. Bizim, kaybettiğimiz yakınlarımızdan sonra yaşamayı ve gülmeyi hak ettiğimiz gibi. Ama "ilerde ölecek olan kişi" olarak bakınca da, siz yokken her şeyin hiç olmamışsınız gibi devam etmesi... İdrak etmesi zor, hepimiz için.