Bir anlık değil, ömür boyu gülümseme sebebime.. =)

  Okuldan çıktım, çoook moralim bozuk İstiklal Caddesi'nde yürüyorum. Ama nasıl yavaş yürüyorum 15 dk lık yolu en az yarım saate çıkardım. Ki ben hızlı yürürüm hele ki kalabalığı hiç sevmem. Ama kafam o kadar dolu o kadar üzgünüm ki.. Kafamı kaldırdım tam karşımda 40 lı yaşlarda bir adam gördüm. Caddenin ortasında durmuş bana bakıyor ve çok içten gülümsüyor. Suratım nasıl asıksa adamcağız anlamış ne kadar üzgün olduğumu. Ama öyle içten bir gülümseme ki resmen bana asma suratını, gülümse, mutlu olmak için sebep çok diyor. Gözlerinden, gülümsemesinden teselli ediyor sanki..Baktım adama geçtim yanından ve o halimle gülümsedim. Çok samimi bir şekilde, hiç konuşmadan, şirin mi şirin bir gülümsemeyle beni de gülümsetti. Birkaç adım attıktan sonra resmen içimden gidip teşekkür etmek geldi. Yapamadım tabi. Üstünden 3 sene geçti, hala arada aklıma gelir, içimden tekrar tekrar teşekkür ederim..

  

  Yine sıkkın canım biraz. Ama bu sefer o zamanki gibi bir tesadüfe ihtiyacım yok. 2.5 senedir hayatımda bana gülümseyen, bırakın beni gülümsetmeyi, en kötü zamanımda kahkaha atmama sebep olan mükemmel, eşsiz bir insan var. Hatta bu yazının sebebidir kendisi. Hayatım, sana teşekkürü borç bilirim =)